Filmy Gruzja

Historia filmu oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, które miały miejsce podczas rosyjskiej interwencji wojskowej w Gruzji w 2008 roku. Niedaleko Tbilisi leży wioska Shindisi. To miejsce, w którym rosyjskie siły okupacyjne oblegały wojska gruzińskie po ogłoszeniu korytarza pokojowego. W Shindisi wojsko rosyjskie narusza tzw. korytarz pomocy humanitarnej, dzięki któremu ranni mogą dostać pomoc, a zabici mogą zostać godnie pochowani. Rosjanie nie przestrzegają zasad i podstępnie otwierają ogień. Zwykli mieszkańcy wioski podejmują ryzyko ratowania rannych żołnierzy gruzińskich. Opowieść o człowieku nieświadomym swojej wewnętrznej siły, który stał się bohaterem w całym znaczeniu tego słowa.

Jesień – ulubiona pora roku poetów i melancholików – to też czas, w którym w jednych z sadów w Abchazji dojrzewają mandarynki. Od morza wieje jeszcze ciepły wiatr, lasy na wzgórzach pokrywają się złotymi liśćmi. Jest rok 1992, więc ciszę przerywają odgłosy toczącej się wokół wojny. Mało kto je słyszy, bo okolica zagrożona wojenną pożogą jest już praktycznie wyludniona. Swoich domów nie opuścili tylko bezstronni Estończycy – Markus (Elmo Nüganen) i jego sąsiad Ivo (Lembit Ulfsak). Córka Iva wróciła do Estonii, uciekła przed wojną. Mężczyzna nie ma w sobie siły, by zerwać więź z przeszłością i opuścić miejsce, w którym została pochowana jego żona. Markus pielęgnuje sad mandarynkowych drzew, Ivo wyplata kosze, w których obaj plantatorzy sprzedają owoce regularnie pojawiającym się w okolicy żołnierzom. Konflikt zbrojny w okolicy nabiera jednak na sile. Po jednej z bitew Ivo znajduje ocalałego z potyczki, rannego Czeczena Ahmeda (Giorgi Nakashidze). Nie zważając na niebezpieczeństwo zabiera go do swojego domu. Grzebiący zmarłych Gruzinów Markus znajduje tymczasem młodego rannego Gruzina o imieniu Niko (Mikheil Meskhi). Bezstronni plantatorzy mają teraz pod swoim dachem żołnierzy wrogich sobie armii. Czy mężczyźni będą potrafili się porozumieć i w małej abchaskiej wiosce nie rozleje się więcej krwi?

W wyniku rosyjskiej inwazji na Czeczenię 9-letni Hadji traci rodziców. Osierocony, wspólnie ze swoim malutkim bratem, ucieka z rodzinnych stron i dołącza do tłumu uchodźców. W trakcie tułaczki Hadji poznaje Carole (Bérénice Bejo) – pracownicę komisji praw człowieka w Unii Europejskiej. Z jej pomocą chłopiec powoli otrząsa się z wojennych doświadczeń i wraca do normalnego życia. Nie wie, że poszukuje go starsza siostra, której cudem udało się ocaleć z rzezi.

Późne seksualne przebudzenie 48-letniej Etero (Eka Chavleishvili) wydaje się lekiem na dojmujące poczucie izolacji w konserwatywnej wiejskiej wspólnocie gdzieś na peryferiach Gruzji. Tymczasem ona wcale nie pragnie iść w ślady plotkujących przy waflach sąsiadek. Nie jest kobietą samotną, lecz samodzielną – kocha czytać, szlifuje angielski i ma plany na zbliżającą się emeryturę. Rycerz w dostawczaku, owszem, wybawia ją z rutyny i oferuje pierwsze w życiu miłosne doznania. Ale czy związek z mężczyzną naprawdę wart jest więcej niż cenna niezależność?

To było lato jak żadne inne do tej pory. Sybille obiecała Mickey′owi sto pocałunków nim nastanie jesień. Otrzymał jedynie 73. Jest to opowieść o pięknym, romantycznym, aczkolwiek bardzo przygnębiającym lecie, gdzieś na Wschodzie. Podczas tego lata ma miejsce zaćmienie Słońca. 14-letnia Sybille przyjeżdża do małego, sennego miasteczka by spędzić wakacje w domu swojej ciotki, Marthy. Nim jednak wyjedzie nic już nie będzie takie samo.

Podczas konfliktu między Gruzją a Abchazją, mały Tedo wraz z matką uciekają z rodzinnej Abchazji. Jego ciężko chory ojciec musiał pozostać w domu. Kilka lat później, 12-letni Tedo i jego matka usiłują związać koniec z końcem, mieszkając na obrzeżach gruzińskiej stolicy Tbilisi. Tedo jest pomocnikiem w warsztacie samochodowym, matka zaś pracuje jako ekspedientka. Tedo nie potrafi pogodzić się z ciężkim losem uchodźcy. Gdy pewnego dnia nakrywa matkę z kochankiem, postanawia wrócić do Abchazji i odnaleźć ojca, z którym od przyjazdu do Gruzji urwał się kontakt. Uniwersalna historia o konsekwencjach wojny, nacjonalizmie oraz dzieciach, które zbyt szybko zmuszone były dorosnąć.

Grupka amerykańskich podróżników przemierza bezdroża Gruzji. Niespodziewanie jeden z nich następuje na minę lądową. Mężczyzna jest w potrzasku, gdyż zejście z miny i choćby najmniejszy jego ruch może spowodować wybuch. Gdy w miejscu zdarzenia pojawia się tajemniczy, miejscowy mężczyzna, sprawy zaczynają się jeszcze bardziej komplikować.

Niniejszy dokument jest relacją z kaukaskich stref konfliktowych, głównie dotyczy dwóch zbuntowanych/walczących o niepodległość republik Gruzji: Osetii Południowej i Abchazji. Zdjęcia z miejsc, gdzie rzadko dociera kamera, udokumentowane dowody przemocy sił rosyjskich, materiały z miejsc eskalacji konfliktu, które następnie trafiały do mediów odpowiednio spreparowane, przedstawiając innych winnych niż można by wnioskować z pierwotnego materiału (często oskarżano Gruzinów).

Rok 1992. Młodziutka Dina (Natia Vibliani) żyje w małej gruzińskiej wiosce w górach Kaukazu, w której rządzi tradycja. Dziadek wybrał za nią męża. Kiedy jednak przystojny Gegi (George Babluani) wraca z wojny, Dina zakochuje się w nim bez pamięci. Para postanawia razem uciec. Z dala od domu rodzi się ich dziecko. Niestety Gegi szybko umiera, a jego ukochana zostaje sama. Zgodnie z tradycją wdowa musi przyjąć oświadczyny pierwszego mężczyzny, który poprosi ją o rękę. Dina zmuszona jest porzucić swoje stare życie i ukochane dziecko.